قلعه دختر میانه، یکی از مناطق معروف توریستی در ایران+تصاویر

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی میانا، یکی از شهرهای باستانی و کهن استان آذربایجان شرقی شهرستان میانه است.   پیشینه و سابقه تاریخی شهرستان میانه به ده‌ها سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد و بعضی نوشته‌ها سابقه تاریخی میانه را تا ۷۲۰ سال پیش از میلاد نیز نقل می‌کنند. وجود کتیبه‌های آشوری و اورارتویی در بعضی مناطق آذربایجان و کشف آثار باستانی و مجسمه‌های سفالین در شهرستان میانه، قدمت تاریخی آن را به دوره‌های پیش از تشکیل دولت ماد می‌رساند. در کتاب‌های تاریخی و سفرنامه‌های جهانگردان نام این شهرستان را میانج ثبت کرده‌اند. چون این شهرستان به نوشته برخی، پیش از میلاد مسیح در خط مرزی دو سرزمین ماد و پارت قرار گرفته بود. یکی از آثار کهن به جای مانده از پیشینیان در این شهرستان قلعه‌ای بر فراز کوه قافلان کوه است که به آن قلعه دختر (قیزقالاسی)  می‌گویند. این اثر به شماره ۸۷۰ به ثبت ملی رسیده است.

 

محل احداث قلعه دخترمیانه

این قلعه در ۲ کیلومتری شمال پل دختر (۱۸ کیلومتری جنوب میانه) بر روی صخره بزرگ و قلل تیز، در بالای کوه‌های قافلانکوه که به جاده کاروان‌رو مشرف است واقع شده است.   منطقه قلعه دختر، به علت داشتن جاذبه‌های مختلف و بی‌نظیر خود ازجمله آثار باستانی قلعه دختر و پل دختر و همچنین از ساختارهای زیبای زمین شناسی مانند ساختارهای تافونی، جریان شدید صخره‌های نوردی و پوست پیازی و داشتن انواعی از آگات ها مورد توجه ویژه قرار می‌گیرد. آب هوای مطبوع، طبیعت بسیار زیبا و در کنار آن رودخانه‌ قزل اوزن که از کوه‌های کردستان سرچشمه می‌گیرد و دارای اهمیت گردشگری بسیار زیاد است، می‌تواند به یکی از مناطق معروف توریستی در ایران تبدیل شود.

 

تاریخچه قلعه دختر میانه

 

بعضی از مورخین ساختمان بنا را به اردشیر درازدست (پسرخشایارشاه هخامنشی) نسبت می‌دهند، درحالی که در تابلویی که اخیراً از طرف سازمان میراث فرهنگی در ابتدای ورودی نصب شده، تاریخ بنای قلعه، قرن هفتم هجری، نوشته شده است ولی با توجه به پایه‌های ساخت قلعه و مصالح به کار برده شده تخمین به اوایل دوره ساسانیان نیز زده می‌شود.   به علت سرقت یا از بین رفتن کتبیه قلعه که در سردر ورودی اصلی قلعه نصب بوده و هنوز هم جای آن پیداست، تاریخ دقیق آن مشخص نیست و در این رابطه افسانه‌های پیرامون قلعه و پل دختر، که احتمالاً این نوع نگرش ریشه در فرهنگ مردم این خطه از میهنمان دارد، حقیقت و واقعیت تاریخی آن را پوشش داده است.

دستور تخریب    قلعه را شاه عباس صادر کرده است به دلیل اینکه پناهگاه سارقین قطاع الطریقی بود که بر این کوهستان‌ها استیلا داشتند. باستان‌شناسان بزرگی در قرن‌های گذشته از میانه عبور کرده‌اند و این قلعه را ستوده‌اند و از اقدام شاه‌عباس در تخریب قلعه گله کرده‌اند.   این قلعه از وسایل ایمنی و آب انبار برخوردار است و در آن کلیه تدابیر لازم برای زندگی طولانی در داخل این آن فراهم بوده است.   چشم انداز زیبای این قلعه، مناظر چشم نوازی را به وجود آورده است.

 

معماری قلعه دختر میانه

با توجه به آثار به‌جامانده، ظاهراً قلعه در سه طبقه ساخته شده که در اثر گذشت زمان و خرابی‌های به بار آمده، سقف‌های چوبی که هنوز هم آثار و سوراخ‌های تعبیه چوب در دیوارهای قلعه، بخصوص در قسمت کناری ورودی اصلی به‌طور مشخص دیده می‌شود، به داخل قلعه فروریخته است.

این قلعه به شکل کثیرالاضلاع غیر منظم از سه قسمت تشکیل می‌شود:

الف:   دیوار بیرونی که قطورتر از دیگر قسمت‌ها بوده، به‌وسیله ۲۴ برج دیدبانی از قلعه پاسداری می‌شد. ۸ برج آن بر رودخانه قزل‌اوزن مشرف است.

ب: دیوار داخلی که این دیوار حافظ قسمت اصلی قلعه یا قلب قلعه بوده.

ج: قسمت داخلی قلعه که محل فرماندهی دژ محسوب می‌شود.

این قلعه دارای دو ورودی ۳ متری است که ورودی پایینی اصلی بوده و در بالای سر در این ورودی کتیبه‌ای روی سنگ نوشته داشته که فعلاً اثری از آن باقی نمانده است. ورودی دیگری نیز در بالای قلعه وجود دارد که بیشتر شبیه به یک راه فرار در مواقع اضطراری بوده است. باروی این قلعه ۱۴ متر است و ۱۶ یا ۲۴ برج دیده‌بانی مخروبه دارد که ۸ برج آن بر رودخانه قزل‌اوزن مشرف است. از وضع ساختمان و مصالح، ساخت این بنا را به دوره یا زمان ساختمان پل دختر نسبت می‌دهند.

در میان قلعه دو منبع آب وجود دارد که آب مورد نیاز ساکنان قلعه را تأمین می‌کرده است. این منبع‌های آب بمانند آبگیر یا سد ساخته شده است. آبگیر بزرگ به ابعاد ۱۰ در ۱۵ متر به ارتفاع ۱۰ متر است که آب آن به‌وسیله برف و باران تأمین می‌شده است. دو ضلع آبگیر از صخره‌های طبیعی و یک ضلع آن از سنگ‌های تراشیده شده تشکیل یافته است. علاوه بر آن چاه‌های زیادی نیز در قسمت‌های مختلف قلعه وجود داشته که در مواقع ضروری از آب آنها استفاده می‌شده است.

دیواره‌ی جلویی آبگیر بزرگ، به ضخامت حدود یک و نیم متر از سنگ و ملات ساروج ساخته شده و قسمت بیرونی آن همانند ورودی اصلی قلعه با سنگ‌های صاف و تراشیده شده، نما داده شده است، به‌طوری که این دیواره علی‌رغم معماری حیرت‌انگیز با قوس‌های قسمت بیرونی که کاملاً یکدست و دقیق هستند، در ارتفاع حدود ۱۵ متری از سطح دره قرارداد. با عنایت به گنجایش و ظرفیت این آبگیر بزرگ که در احاطه بلندی‌های کوه واقع شده و تا حدودی از تابش دراز مدت خورشید و گرمای آن در طول روز در امان بوده، چنین برمی‌آید که تأمین بخش عمده آب مایحتاج ساکنین قلعه، از این آبگیر بوده است.

افسانه قلعه دختر میانه

درباره وجه تسمیه قلعه دختر میانه روایات و داستان‌های مختلفی نقل شده که به چند نمونه از آن ها اشاره می نماییم

در سیاحت‌نامه شارون چنین نقل شده است:

قلعه دختر که اردشیر آن را بنا نموده در قله کوهستان قلعه مخروبه‌ای است که ایرانیان آن‌ را قلعه دختر می‌نامند و حکایت می‌کنند که اردشیر این دژ را برای بازداشت شاهزاده خانم اصیل و عالی تباری بنا کرده است.

داستانی دیگری نیز در میان مردمام محلی است:

شاهزاده خانمی زیبا که از بشر متنفر و گریزان بود به حالت انزوا و برای کناره‌گیری از مردم فرار کرده و در این کوهستان خالی از سکنه به ساختن قلعه پرداخت. پس از برپا ساختن این کاخ بلند که همانند آشیانه‌ی عقاب بود راه وصول به آن را خراب کرد و به طوری که هیچ‌یک از پهلوانان معروف و دلاوران مشهور حتی رستم دستان هم به آن دست نیافت. از قضا روزی چوپانی که جوانی خوش سیما بود، گوسفندان خود را در پای کوه به چرا سر داد و خود به مشاهده قلعه پرداخت ناگاه دوشیزه زیبایی را دید که در بالای بام قلعه می‌خرامد و به مناظر اطراف می‌نگرد. چوپان از دیدن او مبهوت و از خود بیخود گردید و تلاش کرد که به کاخ نزدیک‌تر شود ولی راه عبور را مسدود دید بنابراین بی‌اختیار متوسل به نی خود گردید و به نواختن آهنگ‌های جان‌سوز و غم‌انگیز مشغول شد.   خلاصه چوپان جوان و عاشق دلباخته همه‌روزه به دامنه کوه می‌آمد و به نواختن نی و ناله‌های جانسوز می‌پرداخت. شاهزاده خانم سنگ دل چون همه روزه ناله‌های این جوان را می‌شنید رفته‌رفته حس ترحمی در قلبش پدیدار گشت و از آواز نی چوپان خوشش می‌آمد و همه روزه در بالای بام خود را پنهان کرده به ناله‌های او گوش می‌داد تا اینکه فصل بارندگی فرا رسید و آب رودخانه طغیان کرد و چوپان نتوانست بار دیگر به دامنه کوه آید. بنابراین شاهزاده خانم فرمان داد تا پلی بر روی رودخانه بسازند تا چوپان بتواند به قلعه نزدیک شود به همین مناسبت پل ساخته شده، به پل دختر موسوم شده است.

برخی معتقدند که قلعه دختر به یکی از سرداران معروف بابک خرم دین بنام ساسان متعلق بود و روزگاری بنام قلعه ساسان معروف بوده است.

روایت دیگری نیز وجود دارد:

بازرگانی برای در امان ماندن دختر خود از دست مغولان برای دختر خود در این منطقه قلعه می‌سازد ولی به مرور زمان و حسن روابط و پس از مرگ بازرگان دختر وی برای توسعه تجارت بازرگانان آذربایجان با دیگر کشورها این پل (پل دختر) را می‌سازد.

 

 

عقیده باستان شناسان

در تاریخ ایران، دختر یا زنی که اقدام به ساختن ابنیه‌ای از اکناف ایران نموده باشد نداریم، به‌جز یک مورد (تعمیر پل دختر میانه، توسط شاه بیگم دختر محمد بیگ موصل). باستان شناسان معتقدند که این قلعه هم مثل قلعه دخترهای دیگر پرستش‌گاه ایزد بانوی ناهید یا آناهیتا فرشته موکل آب بوده است. این پرستش‌گاه‌ها را در بلندی‌ها می‌ساختند و حاکمان و بازرگانان و کشاورزان هرسال با هدایای نفیس به این پرستش‌گاه‌ها می‌رفتند، نعمت و فراوانی آب و باران تنها کسی بوده که در اقتصاد و نبرد پشتیبان این مرز و بوم بوده است.   همچنین این قلعه‌ها بیشتر در کنار رودخانه‌های عظیم و دریاها ساخته می‌شده است.

 

این دختر کیست

این دختر کیست و چرا این همه بنای قدیمی و مستحکم و بزرگ را در ایران بنام او موسوم نموده اند؟

مشخصات ابنیه دختر در سه خط خلاصه میشود:

• همه بر بلندی‌ها و نقاط صعب العبور قرار دارند.

• اغلب مشخصات بنای مربوط به قبل از اسلام و خصوصا عهد ساسانی را دارا می باشند.

• قلعه‌ها موقعیت دفاعی معتبر دارند.

در ایران قدیم احترام به عناصر اربعه (خاک، هوا، آتش‌وآب) از اصول دیانتی ایرانیان بوده و حتی ایزدانی اختصاص و مو کل بر این عناصر قرارداد بودند که یکی از آنها فرشته موکل آب است. از دوران قدیم، در سرزمین پهناور و کم آب ایران، آب باران ارزش خاصی داشته و طبعاً فرشته موکل آب نیز از سایر فرشتگان برتر و ارجمندتر بوده است و عجب نیست که اگر در اوستا بخش بزرگی را به نام (آبان یشت) می‌یابیم و از ناهید (موکل آب) سخن‌ها می‌شنویم و ناهید زنی است جوان و خوش‌اندام و بلندبالا و برومند و زیبا.

پرستش این ناهید در کجا صورت می‌گرفته؟ مسلماً در معابد بزرگ ایرانیان که اغلب بر بلندی ساخته شده است.

قلعه دختر میانه و تاریخ نویسان

مادام دیولافوآ که درسال ۱۸۸۱ میلادی که از راه ترکیه و قفقاز به اتفاق شوهرش که دانشمند و باستان‌شناس معروفی بود، به ایران آمده بود، به مطالعه درباره آثار تاریخی قدیمی پرداخته و درباره قلعه دختر می‌نویسد:

این قلعه مدت‌ها پناهگاه اشرار بود، شاه عباس کبیر برای رفع مشکل دیوارهای بلند قلعه را خراب کرد.

وقتی شارون در سال ۱۰۸۳ هجری، ۱۶۷۲ میلادی از اینجا عبور کرده قلعه را خراب دیده ومی نویسد:

اعتاب ساکنین این قلعه را در ایالت عراق عجم بسر می‌بردند و از شغل شریف آباء و اجداد خود دست کشیده و به کشت و زرع مشغول شده‌اند و پر واضح است که اگر این اشرار و آدمکش‌ها جانشینانی پیدا نمی‌کردند ایران بسیار امن‌تر و رو به ترقی می‌رفت ولی افسوس که دست آنها به کلی قطع نشده است. بی‌جهت نبود کنسول (قونسول) تبریز به ما توصیه می‌کرد که در موقع عبور از قافلانکوه مواظب خود باشید و احتیاط را از دست ندهید زیرا که در طی دو سال اخیر یک افسر انگلیسی و سه چاپار دولتی و چند نفر از تجار درمیان پل میانه و پل‌دختر به‌ قتل ‌رسیده‌اند.

بنا بر تحقیقات بانو بویس و آقای باستانی پاریزی، قلعه‌ها و پل‌هایی که کلمه دختر را در اسم خود جای داده‌اند؛ مثل پل دختر، چهل دختر؛ قیز قلعه و…. با مجمع خدایان زرتشی ارتباط مستقیم دارد.

استاد باستانی پاریزی در کتاب خاتون هفت قلعه در خصوص کاربرد قلعه دخترهای ایران چنین آورده است:

ابنیه دختر همه بر بلندی‌ها و نقاط صعب‌العبور قرار دارند، اغلب بناها مربوط به قبل از اسلام و خصوصاً عهد ساسانی را دارا می‌باشند و بیشتر جنبه تقدس و عبادی دارند، قلاع دفاعی معتبری بوده و چرا معابد ناهید اغلب بر فراز کوه‌ها بوده است؟ مگر نه این است که آناهیتا در بلندترین طبقه آسمان آرام دارد و از فلک ستارگان یا از بلندی قله کوه به سوی نشیب بشتابد؟ اصولاً ایرانیان قدیم اغلب معابد خود را بر فراز بلندی‌ها بنا می‌نموده‌اند و در آنجا به نیایش مهر و ناهید می‌پرداخته‌اند. تا از آلودگی و همچنین حمله دشمن باشد، باید گفت که معابد ناهید در ازمنه قدیم از غنی‌ترین و پر کالاترین معابد روی زمین بوده است و وقفیات منقول و غیر منقول آن، آنقدر بوده که مسلماً بایستی در محل و قلعه‌ای که امن و امان باشد، قرار داده شود.

ایرانیان قدیم، معابد خود را بیشتر در قله‌های کوه‌های بلند ساخته بودند و ستایش ایزدان در همین معابد انجام می‌شده است. معابدی که بیشتر آنان بر بلندی‌ها و نقاط صعب‌العبور قرار داشته و از جنبه تقدس و عبادتی برخوردار بوده‌اند، ضمن آنکه این بناها با توجّه به موقعیت طبیعی دژهای دفاعی معتبری در برابر یورش دشمنان و قتل و غارتگری آنان بوده است. ستایش و یا پرستش ناهید (آناهیتا)، خدای آب و آبادانی و حاصل خیزی و تولید نیز معمولاً در همین معابد بزرگ که اغلب بر بلندی‌ها ساخته می‌شده، انجام می‌گرفته است.

انتهای پیام/