به گزارش پایگاه اطلاع رسانی میانا، شهدا ارزش هایی ابدی برای نظام جمهوری اسلامی ایران بشمار می روند . فرزندان این مرز و بوم که به فرمان رهبر و مولای خویش لبیک گفتند و در مقابل دشمنان نظام ایستادگی کردند تا امروز ما صاحب این اقتدار و عزت باشیم .

چگونه می توان بی مهری به این فرشتگان آسمانی را دید و لب به سخن گفتن باز ننمود، البته که این فرشتگان خدایی روزی شفاعت گر ما گناه کاران را در آخرت خواهند نموند ولی اینکه ما در این دنیای فنای چگونه به تن پاک دفن شده این عزیزان احترام و ارزش میگذاریم جای بسی حرف  دارد .

شاید از برخی ادارت  و سازمان ها که فقط اسمی از  آنها در میان جامعه بافی مانده و معلوم نیست هدف و سیاست گزاری آنها چه میباشد ؟ به راستی دلیل بودن آنها چیست ؟ آیا فرقی بین بودن یا نبودن یک سازمان حمایت گر شهیدان در این میان چگونه از هم تفکیک داده می شود .

شاید بسیار سخن باید تا انسان هایی خفته در خواب دنیا بیدار شوند و دریابند چنین صحنه هایی را که دل هر مسلمانی را به درد می آورد . قول و قرارها میان  ما و شهدا حال روبه فراموشی است البته این فراموشی به دست خود ما رقم میخورد .مسئولین شهرستان میانه روی صحبتم با شماست ؟ شمایی که هزینه بنر ها و تبلیغات و … سر به فلک میزند تا شاید جایی در این دنیای تنگ و تاریک داشته باشید قبل از اینکه دیگران و آن سوی مرز نشین ها به عملکرد ما نیش خند بزنند بهتر است هرچه زود تر و بدون هیچ درنگی به این اوضاع رسیدگی کنید چرا که آبرو و بدون شما بخاطر همین شهیدان است .

وقتی برای زیارت به تپه ای که شهدای شهر ترکمنچای در آن آرام گرفته اند می رویم ، و مقبره شهدا را می‌بینیم، می‌فهمیم که چگونه این شهدا مورد توجه مسئولان قرار گرفته اند. شهدا به ما یاد‌آوری می‌کنند، کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند، در دل و جان مردم حضور خواهند داشت و ما به خود می‌بالیم که این شهدای سرافراز را در کنار خود داریم و به وجود پربرکت آن‌ها افتخار می‌کنیم.

اکنون بعد از قریب دهه ها از این مهمانی، در تمام مراسمات سال  مانند دهه کرامت و ولایت، دفاع مقدس، نیرو انتظامی و…یکی از برنامه‌های ثابت سازمان‌ها و ادارات عطرافشانی و غبارروبی قبور مطهر شهداست و مسئولان با افتخار در کنار این قبور با گل و گلاب عکس یادگاری می‌گیرند.

ولی آن‌چیزی که در این مدت تغییر نکرده است، بی‌توجهی مسئولان نسبت به مهمانانی است که روزگاری برای میزبانی‌ آن‌ها سر و دست می‌شکستند.مزار شهدای شهر ترکمنچای بسیار مظلوم است، جای بسی تأسف است، پس از سالیان طولانی از تدفین این عزیزان هنوز بازسازی و محوطه سازی این مزار صورت نگرفته و فقط از طریق پرچم‌های برافراشته و کنجکاوی می‌توانیم به وجود مزار این شهیدان پی ببریم.

 

در طی این سال‌ها از طریق پایگاه خبری میانا بارها کمبودها و نواقص مزار شهدای ترکمنچای و هم‌چنین نبود راه مناسب جهت زیارت این بزرگواران، به مسئولین گوشزد شده است، اما هنوز کوچکترین اقدامی در این راستا صورت نگرفته است، نمی‌دانم! اما مطمئنا اگر مزار یکی از نزدیکان ما این‌چنین باشد در اولین فرصت برای ترمیم آن اقدام می‌کنیم ! اما این شهیدان  مثل اینکه واقعا در دهدشت غریب و گمنام هستند.

در طی نشست‌هایی که در این خصوص برگزار می‌شود مسئولان هر بار با گفتن هر چه داریم از شهداست، ان‌ شاءالله به زودی این مشکل برطرف خواهد شد و قبور شهدای گمنام همچون نگین درخشان در پهنه‌ی وسیع ترکمنچای نمایان خواهند شد، جلسه را به اتمام می‌رسانند، اما حکایت هم‌چنان باقیست.

اکنون بعد از سالیان طولانی  از حضور  پر برکت شهدا در این مزار ، قبور این عزیزان در و راه دسترسی آن در وضعیت بسیار بدی است. از درست کردن یادمان که بگذریم، برای زائرین شهدا حتی ابتدایی‌ترین امکانات رفاهی هم در نظر گرفته نشده است، ، عدم روشنایی مسیر شهدا، نبود راه ارتباطی مناسب جهت زیارت که در زمان بارندگی و آبگرفتگی امکان تردد به آن نیست.

حتی برای مزار شهدای گمنام حصاری در نظر گرفته نشده است تا حداقل از ورود احشام به این منطقه جلوگیری شود. جالب تر این مسائل نیمه کاره رها ساختن حصار کشی اطراف این مزار و حیف و میل بیت المال است، بطوری که اگر دقت کنید شن و ماسه هایی که سالهاست در آن محل ریخته شده نیز با خاک یکسان شده اند.

 نمی‌دانم نصب دو عدد سنگ قبر و ساخت یک مزار در خور‌شأن  این بزرگواران، به جای مزار زنگ زده و پوسیده و تابوهایی که یا شکسته اند و یا روی زمین جا خشک کرده اند چه‌ میزان هزینه دارد؟

از جان‌گذشتگی‌های آن عزیزان، انتظار می‌رود تمامی مسئولان استانی و شهرستانی نسبت به ادای دین به شهدای شهرستان ، با جدیت وارد عمل شده و در راستای توسعه و محوطه‌سازی قبور این سرداران بی‌پلاک گامی بلند بردارند.

و ما تا به ابد به آن‌ها که قمقمه‌ها را دفن کردند تا هوس آب نکنند مدیونیم، دیر یا زود همه خواهیم رفت، همه ما به‌سوی مقصد اصلی و جایگاه همیشگی کوچ خواهیم کرد، در رفتن هیچ شکی نیست مهم چگونه رفتن است. اللهم ‌ارزقنی توفیق الشهاده فی سبیل‌الله.