«توافق» ممنوع! صهیونیستها مشغول کارند!

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی میانا به نقل از فرهنگ ؛ سید عباس عراقچی معاون امور حقوقی و بین ‌المللی وزارت امور خارجه و مذاکره کننده ارشد ایرانی وقتی در آستانه ی دور نهایی مذاکرات گفت «ایده های ایران برای رفع نگرانی ها کفایت میکند» بطور غیر مستقیم واکنشی نشان میداد به «ایده پردازی» های آمریکایی ها در مسقط. رفتارهایی آسیب زا و متکی بر بهانه جویی، که آمریکایی ها در مسقط در شرایطی مرتکب شدند که ایران به دلیل حسن نیت ها و جدیت های خود در رفع سوء تفاهم ها، بهانه ای منطقی برای طرف مقابل باقی نگذاشته و عوامل «دلنگرانی های واقعی» را منتفی کرده بود.

اگر نگرانی طرف غربی بابت آن حدود 10 کیلوگرم پلوتونیومی بود که هر سال بعنوان یک «محصول جانبی» در رآکتور اراک تولید خواهد شد، ایران – به اذعان و اعتراف غربی ها – روی کاغذ و با ارائه طرح مشخص اثبات کرده است که با تغییراتی فنی میتوان حجم آن محصول فرعی را حتی تا یک دهم کاهش داد.

اگر نگرانی آنها بابت مقدار و درصد غنی سازی در مرکز هسته ای شهید احمدی روشن نطنز یا مرکز هسته ای شهید علی محمدی فردو بود، مذاکره کنندگان ایرانی بارها اعلام آمادگی کامل کرده اند که همه ی بخش های این فرایندها میتوانند بطور کامل و برای همیشه تحت نظارتهای زنده و روزآمد آژانس بین المللی انرژی اتمی باشند.

اما وقتی «نگرانی» به نوشته شدن تعدادی مقاله یا انجام شدن برخی تحقیقات مرتبط با «علم فوق پیشرفته ی هسته ای» برمیگردد، در واقع مشخص میشود که طرف غربی واقع بین نیست. با یک نگاه واقع بینانه، اتفاقاتی مانند تحقیقات دانشگاهی و یا ارائه مقالات علمی در زمینه های مرتبط با علوم فوق پیشرفته ای چون دانش هسته ای، هرچند بعنوان فراورده های تلاش «علمی» دانشجویان و نخبگان باعث افتخار هر کشوری است، اما الزاما نشانگر جهتگیری های «عملی» آن کشور نیست.
امروزه بسیاری از پژوهش های سطح بالا در دنیا توسط اساتید و دانشجویان کشورهایی انجام میشود که اتفاقا امکان استفاده از خروجی همان پژوهشها در همان کشورها وجود ندارد و یا اینکه اساسا آن کشورها برنامه ی چنین استفاده ای را ندارند.
در رشته های گوناگون مرتبط با فناوری های پیشرفته، همین امروز و بلکه از دهها سال پیش، دانشجویان در جای جای جهان برای ارائه مقالاتی که بتواند در ژورنال های معتبر جهانی امکان انتشار داشته باشد، مجبورند و بوده اند که «موضوعات» خود را از «مرزهای دانش» برگزینند، که اتفاقا در موارد متعددی، به همین دلیل، آن مقالات و آن پژوهشها تا سالها گرهی از نیازهای فنی کشورهای خودشان باز نکرده و نخواهد کرد چرا که عموما سطوح بالاتری دارند.
بعلاوه، گاهی اساسا سیاست های کلی کشورها بگونه ای است که خروجی برخی پژوهش های علمی دانشجویان و اساتید وارد صنایع داخلی نمیشود.
و علاوه بر همه ی این‌ها، عقل متوسط حکم میکند که اگر واقعا کشوری قصدی برای مخفی کاری در زمینه ای از علم و دانش داشته باشد، مقالات علمی حساس خود در آن زمینه را اساسا در دسترس کسی قرار نمیدهد!

بعنوان نمونه ای دیگر از نگرانی های بی معنای ناشی از بدبینی، خوب است روشن شود که این چه تلازم نامفهومیست که طرف غربی با اعتماد به نفس بالا میان «ساخت سکوهای پرتاب موشک های ماهواره بر» و مساله ی «استفاده از انرژی هسته ای» برقرار میکند؟! نفسِ برقرار کردن این تلازم بخوبی نشان میدهد که طرف غربی واقعگرا نیست و شوربختانه دچار رگه هایی از پارانویا شده است که قادر است تلاش ایران برای ارسال ماهواره به فضا و پیوستن به باشگاه فضایی جهان از طریق توسعه ی پایگاه هوایی امام خمینی (ره) سمنان را بعنوان نشانه ای برای فعالیت مخفی ایران در زمینه تسلیحات هسته ای در نظر بگیرد!

حتی وخامت حال ناشی از شک و بدبینی به جایی میرسد که هفتاد و دو ساعت مانده به پایان ضرب الاجل توافق جامع هسته ای، هنوز هیئت ایرانی مجبور است تکرار و تاکید کند که ادعاهای سه سال پیش (!) مندرج در گزارشات آژانس بین المللی مبنی بر وقوع انفجاراتی بزرگ در حوالی مریوان «کذب محض» اند و ایران باز هم حاضر است دسترسی هایی «مدیریت شده» برای اعتمادسازی در این زمینه برای آژانس انرژی اتمی فراهم کند.
پرواضح است که طرف غربی تحت فشار شدید صهیونیست هاست و آنها نیز دقیقا مشغول پرتاب کردن هر چیزی هستند که دم دستشان است!

یعنی پس از گذشت سه «سال»، حالا و آن هم در شرایطی که تنها یک «روز» به پایان مهلت توافق باقی مانده است، ایران باز لازم است برای رفع توهمات پارانوییدی صهیونیستها – از آزمایشاتی موهوم در پارچین گرفته تا انفجاراتی تخیلی در مریوان – توضیح ارائه کند و اعتمادسازی نماید!

البته قصه ی صهیونیسم بین الملل – به سرکردگی آیپک – و دست اندازی آنها به «هر چیز» برای بی نتیجه ماندن این مذاکرات، در متن گفتگوها و جریان مذاکرات نیز باقی نمی‌ماند و به رغم نظر برخی تحلیلگران که معتقدند آیپک در آستانه مذاکرات نهایی ایران و غرب در سکوتی معنا دار به سر میبرد، اتفاقا علاوه ی بر متن، آنان در حاشیه ی مذاکرات پایانی نیز بشدت مشغول کار بوده اند و هستند!

1- آمریکا از 7 سال و اتحادیه اروپا از 3 سال پیش، سپاه قدس – شاخه برون مرزی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی – که عموما به تربیت و تقویت معنوی جریان مقاومت در منطقه و جهان مشغول است را به بهانه های واهی در فهرست تحریم های خود قرار داده اند، اما «تصادفا» در صبح اولین روز از آخرین و حساس ترین دور مذاکرات هسته ای ایران و غرب، خبرگزاری انگلیسی رویترز، بر مبنای اطلاعات هفت صفحه ای و محرمانه ی «یک نهاد اطلاعاتی» که همیشه بی نام است، گزارشی مفصل حاوی ادعای وجود مبادلات مالی میان سپاه قدس و بانکی در چین منتشر میکند که اتفاقا جالب اینجاست خود این بانک نیز 2 سال است که توسط آمریکا تحریم شده است!
دویچه وله ی آلمان دست دست نمیکند و «به سرعت» بدنبال رویترز میدود و از جمله با انتشار مقاله ای «در همان روز» با عنوان «مناقشه هسته ای و سود و زیان ایران و چین» ضمن بازنشر کامل شایعه ی اثبات نشده و بی منبع رویترز، به بررسی تمایزهای رفتاری ایران و چین در برابر سیاست های غرب میپردازد و سعی میکند از آب گل آلود این شایعه، ماهی خود را گرفته و از جمله نتیجه بگیرد که تقویت اخیر در مناسبات ایران و چین «نمیتواند» تاثیر چندانی بر رفتار چین در مذاکرات هسته ای بگذارد!

2- کمپینی موسوم به کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران «دقیقا در روز دوم مذاکرات نهایی» یعنی در چهارشنبه 28 آبان ماه 93، با پوشش کامل رسانه های فارسی زبان وابسته به غرب و صهیونیسم، گزارشی مفصل و ۴۸ صفحه ‌ای با عنوان «اینترنت در زنجیر» منتشر میکند که هرچند به ظاهر «طرح اینترنت ملی ایران» و برنامه اخیر «ساماندهی فیلترینگ هوشمند» را هدف گرفته است اما در فقرات پایانی خود، با سودجویی واضح از فضای مذاکرات جاری ایران و غرب، از «دولت های جهان» تقاضا میکند تا موضوع سانسور اینترنت را «مستقیما» با دولت ایران مطرح کنند!!

3- در روز چهارشنبه 28 آبان 93، باز توسط خبرگزاری انگلیسی رویترز، و باز به نقل از منابعی که صرفا «منابع مطلع» ذکر میشوند (!) اعلام میشود که بانک ژاپنی توکیو- میتسوبیشی با پرداخت ۳۱۵ میلیون دلار جریمه به یک نهاد نظارت بر عملکرد بانک‌ها در آمریکا موافقت کرده است تا بدین شکل، بابت «ارائه گزارش مخدوش درباره معامله با کشورهای مورد تحریم آمریکا، از جمله ایران، سودان و میانمار» جریمه شود. دقت میکنیم که این دست اخبار را «منابع مطلع» مورد نظر رویترز، دقیقا مقارن با «آغاز دور نهایی مذاکرات» در اختیار این بنگاه باسابقه خبری قرار میدهند!

4- به عنوان نمونه ای دیگر، باز در آغازین روز دور پایانی مذاکرات، شاهد تصویب قطعنامه ی حقوق بشری علیه ایران هستیم! کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد قطعنامه‌ای را تصویب میکند که در آن از جمله «نگرانی عمیق» این سازمان از نقض حقوق بشر در ایران و آمار بالای اعدام‌ها ابراز میشود!

براستی انتهای این قسم «بدبینی ها» و «مانع تراشی ها» قرار است کجا باشد و چه توقعیست که از منطقی اینچنین تحریک شده و آلوده به شک و گمانمندی و اندیشناکی، ایده هایی صادر نشود که امثال آقای عراقچی بدرستی آنها را «غیر ضروری» بدانند؟

آیا هدف آمریکا و آیپک واقعا رسیدن به توافق هسته ای با ایران است یا اثبات اینکه ایران کشوری نیست که بتوان با او به توافق رسید؟
اگر صهیونیست ها بعنوان ذی نفوذ ترین لابیست های غربی واقعا نمیخواهند توافقی در کار باشد، آیا نمیشود این فرضیه را مطرح کرد که قصد پنهانی غرب از این مذاکرات 10 ماهه ایجاد فضای مناسب رسانه ای برای توسعه ی همه جانبه ی پروژه ی «ایران هراسی» بوده است؟

انتهای پیام