معرفی امام زاده اسماعیل (ع) شهر میانه+ تصاویر

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی میانا، این بارگاه در سال 923 هـ . ق شناخته شده و به ثبت رسیده است. مساحت بناى نخستین آن 30 متر مربّع و ارتفاع گنبدش شش متر بود که سطح خارجى آن را کاشى‏کارى فیروزه‏اى رنگ پوشیده بود و از سمت شمالى بقعه، درى به مسجد جامع گشوده مى‏شد. از بناى اوّلیه فقط کتیبه‏اى بر بالاى سردر بناى فعلى باقى مانده که تاریخ 1258 هـ . ق و اسم بانى بنا به نام «مشهدى بایرام على بن عوض» بر روى آن حک شده است. منارة بلندى به ارتفاع 13 متر در صحن بقعه دیده مى‏شود که داراى دو کتیبة سنگى است.
در پى تعمیر و نوسازى حرم مطهّر، اکثر خصوصیّات فوق به غیر از منارة بلند صحن مطهّر از بین رفت و ساختمان آن از نو به صورت جالب و با اسلوب معمارى پیشرفته و آمیخته با فرهنگ و هنر اسلامى و خواسته‏هاى اهالى تجدید بنا شد.

در صحن بزرگ امامزاده اسماعیل، مناره‏اى به ارتفاع سیزده متر سر بر آسمان آبى افراشته است. کتیبه‏هایى که در بالاى درِ راه پلّه‏ها و در ضلع شرقى نماى بیرونى آن نصب شده است، تاریخ بناى مناره را در سال 1258 هـ . ق نشان مى‏دهد که ظاهراً این تاریخ، باید تاریخ تعمیر این مناره باشد زیرا این مناره به شکل آثار قرن هفتم و هشتم بیشتر شبیه است، هر چند با گچ به طور غیر اصولى آن را تعمیر نموده‏اند، امّا همچنان استوار بر جا مانده است.

 

بیست سال پیش، بنا، به مرمّت اساسى احتیاج داشت که با تلاش مرحوم حاج حسن کریمیان، تعمیرات لازم و کافى بر روى آن انجام گرفت. حرم امامزاده اسماعیل در طول صدها سال گذشته، پناهگاه و مایة امید اهالى بود و در روزگارى که امنیّت و آسایش کیمیا شده بود و اراذل و اوباش به شهر هجوم مى‏آوردند و با اسب‏هاى چموش خود در کوچه پس کوچه‏هاى آن مى‏تاختند و اموال و احشام و نوامیس مردم را به غارت مى‏بردند، حرم امامزاده اسماعیل تنها پناهگاه مردم شهر میانه بود. زنان و خردسالان با چشمان اشک‏آلود اطراف حرم و صحن را پُر مى‏کردند و براى رفع ظلم و تجاوز از خدا یارى مى‏جستند. هنوز افرادى هستند که این پناه‏جویى خالصانه را در زمان اشغال متّفقین، بمباران شهر و قائلة حزب توده به یاد دارند.

بقعة فعلى، در وسط صحن بزرگ به مساحت تقریبى سه هزار متر مربّع قرار دارد. مساحت حرم و مسجد جامع و حسینیة خواهران جمعاً 1780 متر مربّع است که با حساب طبقات فوقانى، که جهت کارهاى دفترى انجام مى‏شود، به بیش از دو هزار متر مربّع مى‏رسد. در ضلع جنوبى حرم، مسجد جامع و ابتداى آن یک ایوان با شکوه با دو منارة بلند 10 مترى است که از آن به عنوان یکى از مدخل‏هاى اصلى حرم استفاده مى‏شود. در همان ضلع، سرویس‏هاى بهداشتى بسیار بزرگ با گنبد پیازى شکل و با کاشى‏هاى کوچک حمّامى تزیین شده که صورت زیبایى به آن داده است. مدخل اصلى حرم در جهت شمال باز مى‏شود که با دو منارة کوچک 20/1 سانتى‏متری جلوه گر است. پس از ورود از در اصلى حرم که مدفن یک تن از بزرگان شهر میانه است، به داخل حرم راه وارد می‌شویم و با ضریح مطلّا و سقف و دیوار آیینه کارى شدة امامزاده اسماعیل روبرو خواهیم شد. این روضه داراى چهار در از چهار جهت می‌باشد که به مسجد جامع، حسینیة خواهران، ورودى برادران و خواهران باز مى‏گردد.

بر فراز بقعه، گنبدى مرتفع و به شکل کلاه‏خود بر ساقه‏اى دو مترى واقع شده که ارتفاع آن بیش از 10 متر و قطر آن هشت متر مى‏باشد و با ورق برنجى مزیّن گردیده و شکوه و عظمتى به بنا داده است.

بناى امامزاده اسماعیل به شمارة 871 در تاریخ 28/5/1348 به ثبت آثار ملّی و تاریخى رسیده است.